The israf killer
Evimde bir tomar sağı solu, arkası berisi boş kağıt bulunuyor. Biri evime gelse. ‘’Kız ne bu kağıt yığını, atsana bunları!’’ diyecek. Bende diyeceğim ki ‘’ Aaa lafa bak. O kağıtlara bişey yazarım belki de çizerim. Hiç olmadı ezber için 5 kez alt alta kelime sıralarım. Onlar boş değil. Müsvedde. Sen müsvedde nedir bilir misin?’’
Çocukken, ablamın ders çalışmak için müsvedde kağıtları vardı. Bende uzaktan iç geçirip ‘’Bir gün büyüyeceğim ve müsveddelerde ders çalışacağım.’’ diyerek hülyalara dalardım.
Şimdi al sana müsvedde Munis. Yepisyeni ve jillet gibi defterlerime yazı yazmak isteyip yazamıyorum.
Niğçin? Zira önce müsvedde kağıtlarımı tüketmeliyim. Aksi takdirde israf olacaklar.
İtiraf etmeliyim ki ‘The israf killer’ tarafından büyütülmüş bir kızcağız için bu, pek zor bir eylemdir. Pirinç yıkarkan tek bir taneyi bile elekte bırakmayan bir ananın evladıyım. Ve işte görüyorsunuz, ızdırap içindeyim dostlarım.
Yeni defterlerimle bakışmaktan öte gidemiyoruz.
Uzaktan onlara bakıp ‘’Ah sana bi dokunsam’’ diyorum. Onlar ise bana bakıp ‘’Ah bana bir dokunsan’’ diyor.
Yaşadığım ülkede çöpleri karton, plastik cart curt diye ayırma zorunluluğumuz var. Anlayacağınız kullanmadığımız kağıtları karton çöpüne koysak; geri dönüşecek ve israf olmaycaklar. Bundan olsa gerek geçen gün kendimi şöyle bir iç diyalog yaparken yakaladım.
-Munise bunları atabiliriz.
+Sen aklını mı kaçırdın? (Çok fazla hollywood izlemişimdir.)
-Ama geri dönüşecekler
+Sus. İsraf olmasın.
-Ama israf olmuş olmuy..
+Sus dedim. Daha fazla konuşursan inanırım. O yüzden sus lütfen…
Ya bi’dk bişey diycem. Belli ki müsveddelerle aramdaki bu anlamsız bağla birlikte kendi kendime de konuşmaya başlamışım. İnş. birkaç yıl sonra müsveddelerime sarılıp ‘’My precciouss my precciousssss’’ diye kafayı yemem.
Ovv yo!
Müsvedde kağıtları tarafından lanetlendim. İşte bu yüzden rica ederim kurtarın beni bu dertten! Alın müsveddelerimi. Ama geri dönüşüme atmayın olur mu? Üzerine yazın ve çizin.
İsraf etmeyin.
