Geldin mi?
İnsana gelen ve insandan kaçıp giden bir şey bu ilham. Bir hayvana ilham gelmez, bir sineğin içinin içine sığmadığı hislere bürünüp çılgınca uçtuğunu görmemişizdir. Bu canlıların bazı ışıklara kokulara ses dalgalarına karşı bir heyecan duyduklarını gözlemliyor olabiliriz fakat bu ilham barındırır mı bilemeyiz!
Olsa olsa sadece kedilere sataşıyordur bu ilham. Daha önce de söylediğim gibi boşluğa uçan tekmeler savurmalarının sebebi uçan ilhama saldırmaları mı yoksa evin cinlerine saldırmaları mı tam olarak kestiremiyorum. Bu gece oturup ilhamı çağırmayı denedim. Yeterli emeği verirsem bug’ını bulurum ve o her zamanki yeri olan sağ omzuma bağdaş kurar diye umdum. Olmadı. Üzüldüm. Herşeyi onun için hazırlamıştım halbuki. Keyfim yerindeydi, karnım tok sırtım pekti, muhteşem bir gece ambiyansı içerisinde fonda hobbit sound ile parmaklarım klavyeye yerleştirmiştim, hazır olda bekliyordum. Bana birşeyler fısıldayacaktı.
Fısıldamalıydı.
Fısıldamadı.
Eski yarım kalmış yazılarımı açtım. Onları yamayabilirdim. Okudum, okudum ve okudum. Gelmedi. Başım ağrıdı. Bana çektirdiği ızdırabın farkında mıydı acaba? Gece çok uykum varken ve sabah erken kalkmam gerekirken bana karanlığın ortasında telefonumdaki çirkin sarılı not defterimi açtırıp yazılar yazdırmayı alışkanlık haline getirmişti.
Pis solmuş sarı renk, tek gözümün içine sızıyor. Sonra iki gözüm de açılıyor ve ekrana dik dik bakıyorum. Rahat edemeyip doğruluyorum. Bilmem kaçıncı notların içerisine içimden ilhama söverken hızlı hızlı yazıyorum. Yazdım işte.
‘’Hadi git Allah’ın cezası, yarın çok erken kalkıcam git.’’
Gitmiyor.
Bakın şimdi de gelmiyor.
İlham, benimle kafa buluyor.
Yine de çok söylenmemeliyim. En çok sevdiklerimize naz yaptığımızdan mütevellit ona sadece takılıyorum, itiraf edeceğim.
Eyvahlar olsun ya beni temelli terkederse ben ne yaparım?
Seviyoz seni napalım, mecbur dikenine katlanalım.
Ah bütün bunları kim yazdı?
İlham?
Geldin mi yoksa len?
